Leren van de “meest langdurige” strijd tussen de islam en het Westen
Op 20 augustus 636 vond misschien wel de meest gedenkwaardige veldslag tussen de islam en het Westen plaats – die van Yarmuk. Slechts vier jaar nadat de moslimprofeet Mohammed was overleden, besliste deze strijd niet alleen of het Arabische geloof zou groeien of sterven het werd tevens gedurende de eeuwen erna een belangrijke bron van inspiratie en instructie voor jihadisten, tot aan de Islamitische Staat toe. En toch zijn in het Westen weinigen die de geschiedenis van de Slag om Yarmuk – kennen.
De strijdende partijen waren het Oost-Romeinse rijk, onder keizer Heraclius, en het pas ontstane Arabische kalifaat, onder aanvoering van de tweede kalief, Omar. Na een paar jaar van islamitische plunderingen in het toenmalige christelijk / Romeinse Syrië, ontmoetten de twee troepen elkaar langs de rivier de Yarmuk. De uitwisseling vóór de strijd tussen de twee generaals, de Romeins-Armeense Vahan en Khalid bin al-Walid [betekent: het zwaard van Allah] – is leerzaam:
De christelijke bevelhebber begon de Arabieren te verwijten Romeinse gronden binnen binnen te vallen op zoek naar rijkdommen vanwege hun armetierige economie en leefwijze. Het Romeinse Rijk verheugde hen te voorzien van voedsel en geld op voorwaarde dat ze naar huis terugkeerden. “Het was geen honger die ons hier bracht”, antwoordde Khalid koeltjes, “maar wij Arabieren hebben de gewoonte om bloed te drinken, en ons wordt verteld dat het bloed van de Romeinen de zoetste in zijn soort is, dus kwamen we om je bloed te vergieten en het te drinken.
Vahans diplomatieke masker viel onmiddellijk weg en hij begon een tirade tegen de brutale Arabier: “We dachten dat je anders was dan wat je broeders altijd deden” – plunderen en afpersen. Maar helaas hadden we het mis. Je bent gekomen om mannen te vermoorden, vrouwen tot slaaf te maken, rijkdom te plunderen, gebouwen te vernietigen en te proberen ons van ons eigen land te verdrijven. Betere mensen hadden geprobeerd hetzelfde te doen, maar werden altijd verslagen, als verwijzing naar de recente Perzische oorlogen. Verder zei Vahan:
Er bestaat geen lager verachtelijk volk dan jullie ellendige, verarmde bedoeïenen. . . . U begaat onrecht in uw eigen land en nu in het onze. . . . Wat een ravage heb je veroorzaakt! U rijdt op paarden die niet van uzelf zijn en u draagt niet de kleding van uzelf. Je vermaakt je met jonge blanke meisjes van Rome en maakt ze tot slaaf. U eet voedsel dat niet van u is, en vult uw handen met goud, zilver en waardevolle goederen [die niet die van uzelf zijn]. Nu vinden we jou met al onze bezittingen en de buit die je van onze christenen hebt afgenomen – en we laten het allemaal aan jou over, vragen niet om het terug te geven en we bestraffen je ook niet. Het enige wat we vragen is dat u ons land verlaat. Maar als je weigert, zullen we je vernietigen!
Het ”zwaard van Allah” was niet onder de indruk. Hij begon de koran te reciteren en sprak over één Mohammed, één geloof. Vahan luisterde in stille ergernis. Khalid ging verder met het oproepen van de christelijke generaal om de shahada te verkondigen – dat “er geen god is dan Allah en Mohammed is zijn boodschapper” – en daarbij de islam te omarmen, in ruil voor vrede, en voegde eraan toe:
“Je moet ook bidden, belasting betalen, de hadj bedevaart uitvoeren, strijden [jihad] tegen degenen die Allah weigeren, … en bevriend zijn met die zich bevrienden met Allah en zich verzetten tegen degenen die zich tegen Allah verzetten” een verwijzing naar de verdeeldheid doctrine van al-wala ‘wa al-bara’ . ‘Als je weigert, kan er alleen oorlog tussen ons zijn… en zult u tegenover mannen staan die van de dood houden zoals jij van het leven houdt. ”
“Doe wat je leuk vindt,” antwoordde Vahan. “We zullen onze religie nooit verlaten of je jizya betalen.” De onderhandelingen waren voorbij.
De dingen kwamen letterlijk tot een hoogtepunt toen 8.000 marcherende moslims voor het Romeinse kamp verschenen met de afgehakte hoofden van 4000 christenen bovenop hun speren. Want wat was er gebeurd; Er waren 5000 Romeinse soldaten op weg om zich bij het leger van van generaal Vahan te voegen. Onderweg waren zij in een hinderlaag gelokt en afgeslacht. In totale verbijstering werden onder de ogen van 1000 gevangen christenen door Allahu Akbar schreeuwende moslims, 4000 van hun geloofsgenoten onthoofd.
Het zou dus oorlog worden langs de Yarmuk-rivier in Syrië: 30.000 christelijke Romeinen tegen 24.000 moslim-Arabieren. Aan de vooravond van de strijd, schrijft historicus AI Akram: “De moslims brachten de nacht door in gebed en recitatie van de koran, en herinnerden ze elkaar aan één van de twee zegeningen die hen wachtten: ofwel overwinning en de buit ofwel martelaarschap en hemelse paradijs.”
Dergelijke gedachten hadden de christenen niet. Ze vochten voor leven, gezin en geloof. Tijdens zijn preek voorafgaande aan de strijd legde Vahan uit dat “deze Arabieren die voor jullie staan, uw kinderen en vrouwen tot hun slaven proberen te maken. ” Een andere generaal waarschuwde de mannen om hard te vechten, anders zullen de Arabieren “uw land veroveren en uw vrouwen teisteren.” Dergelijke angsten waren niet ongegrond. Zelfs toen de Romeinse soldaten knielden voor het gebed, steigerde de Arabische generaal Abu Sufyan op zijn strijdros, zwaaide met zijn speer en spoorde de moslims aan tot “jihad op de weg van Allah”, zodat ze de christenen konden overwinnen, hun land en steden veroveren, en hun kinderen en vrouwen tot [seks]slaaf maken. ”
De strijd vond plaats in een tijdsduur van zes dagen. Op 20 augustus 636, de zesde en laatste dag, brak een stofstorm uit – iets waar de Arabieren aan gewend waren, hun tegenstanders minder – en veroorzaakte massale chaos, vooral voor de Romeinen, wier grote aantallen infanterie contraproductief bleken. Daarna viel de duisternis in, volgens historicus Antonio Santosuosso:
Het terrein weergalmde met het angstaanjagende kabaal van moslimkreten en strijdkreten. Schaduwen veranderden plotseling in messen die door het vlees drongen. De wind bracht het geschreeuw van kameraden terwijl de vijand heimelijk de gelederen binnendrong tussen het helse geluid van cimbalen, trommels en strijdkreten. Het moet nog angstaanjagender zijn geweest, want ze hadden niet verwacht dat de moslims in het donker zouden aanvallen.
Moslim cavaleristen bleven de verblinde Romeinse infanterie bestoken, waarbij ze de hoeven en knieën van hun paarden gebruikten om de vermoeide tegenstanders neer te halen. Ten slotte tot naar de rand van het ravijn geduwd, viel het keizerlijke leger in de steile afgronden hun dood tegemoet. “Het Byzantijnse leger, waarvoor Heraclius zich een jaar lang enorme had ingespannen om het te organiseren, was volledig opgehouden te bestaan”. De Britse luitenant-generaal en historicus John Bagot Glubb schrijft. ‘Er was geen terugtrekking, geen achterhoede-actie, geen kern van overlevenden. Er was niets meer over. ”
Terwijl de maan de nachtelijke hemel vulde en de doden werden gestript, klonk er door de vallei; “Allahu akbar!” en “Er is geen god dan Allah, en Mohammed is zijn boodschapper”, aldus verteld door de Arabische kroniekschrijver.
Slechts binnen 10 jaar erna waren alle oude christelijke landen tussen Syrië in het oosten en Marokko in het westen – bijna 4000 mijl – veroverd door de islam. Anders gezegd: twee derde van het oorspronkelijke, oudere en rijkere grondgebied van de christendom werd definitief verzwolgen door het kromzwaard van de jihad. (Uiteindelijk door de latere Turkse Ottomanen, “veroverden moslimlegers driekwart van de christelijke wereld”, om de historicus Thomas Madden te citeren.)
Na overwinningen op landen en steden legden Arabieren hun geloof en taal op aan veroverde volkeren. Ooit waren de Arabieren beperkt tot het Arabische schiereiland. De “Arabische wereld” van vandaag bestaat uit zo’n 22 landen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika.
Dit zou niet het geval zijn, en de wereld zou zich radicaal anders hebben ontwikkeld indien het Oost-Romeinse rijk de indringers wél had verslagen en hen naar Arabië terug hadden gestuurd. Geen wonder een historicus zoals Francesco Gabrieli beweert dat de “slag om de Yarmuk” zonder twijfel belangrijkere gevolgen had dan bijna alle andere veldslagen in de wereldgeschiedenis.”
Bovendien, en zoals de oplettende lezer wellicht heeft opgemerkt, is de continuïteit tussen de woorden en daden van de Islamitische Staat in Irak en Syrië (ISIS) en die van zijn voorgangers van bijna 1400 jaar geleden griezelig vergelijkbaar.
Wanneer ISIS verkondigt dat “Amerikaans bloed het beste is en we zullen het binnenkort proeven”, of “We houden van de dood zoals jij van het leven houdt” of “We zullen je kruisen breken en je vrouwen tot slaaf maken”, dan citeren ze letterlijk Khalid bin al-Walid en zijn metgezellen, de oorspronkelijke islamitische veroveraars van Syrië.
Evenzo de smeekbedes van ‘islamitische staat’ betreffende de Houris , de hemelse seksslaven die aan jihadisten worden beloofd, zijn gebaseerd op verschillende vertellingen over moslims die stierven aan de rivier de Yarmuk en door onsterfelijke wulpse vrouwen in het paradijs werden verwelkomd. Dat geldt ook voor de gekopieerde en geritualiseerde slachting van 21 koptische christenen aan de kusten van Libië, en is gebaseerd op de rituele slachting van 1000 gevangengenomen Romeinse soldaten aan de vooravond van de strijd.
21 Koptisch christenen werden onthoofd in Libië. [2015]