Islam haat multiculturele samenlevingen op basis van gelijkwaardigheid
Een psychologische uitleg door Nicolai Sennels.
Nicolai Sennels, Deens psycholoog die de gewoonten en psychosen van moslims in het westen heeft onderzocht geeft zijn analyse waarom moslims in westerse samenlevingen niet kunnen integreren.
De integratie van moslims in de westerse samenleving heeft gefaald. En integratie zal ook nooit plaatsvinden omdat een overgrote meerderheid niet voldoet aan de drie criteria die nodig zijn om zich thuis te voelen in niet-islamitische landen.
1 – Willen integreren
We moeten ons afvragen: Waarom zouden moslims willen integreren? Gebrek aan integratie impliceert niet automatisch het risico op een sociaal of cultureel isolement, want er zijn volop mogelijkheden met anderen in een parallelle samenleving te leven.
2 – Toegestaan worden om te integreren
Ten tweede is het belangrijk om te weten dat de islamitische cultuur wordt gedomineerd door extreme sociale en religieuze controle. Vanwege de grote verschillen (vaak onverenigbaar) die er bestaan tussen de westerse cultuur en de islamitische manier van leven en denken, is het voor leden van de islamitische gemeenschap alledaags om,
■ volledig integreren,
■ leven naar fundamentele mensenrechten,
■ vrijheden in kledingkeuze,
■ vrijheid in partnerkeuze,
■ keuzevrijheid in godsdienst,
■ vrijheid in levensstijl enz,
te zien als vormen van religieuze en/of culturele afvalligheid. Moslim-afvalligen riskeren ernstige gevolgen: ze worden vrijwel zeker uitgesloten door hun familie en de moslimgemeenschap. Bedreigingen, ontvoeringen, opsluiting en zelfs eerwraak zijn geen ongewone methoden waarmee de moslimgemeenschap voorbeelden wil stellen die de grote meerderheid moet verleiden zich “vrijwillig” aan de moslimcultuur en haar islamitische regels te houden – ten koste van de integratie.
3 – In staat zijn om te integreren
Ten derde is integreren voor veel moslims niet makkelijk. Het culturele en educatieve niveau van onze high-tech kennismaatschappij is hoog. Daarnaast moeten we in het Westen ons eigen gedrag reguleren zonder een agressieve God, zonder een onaangename hel en zonder de alles doordringende sociale controle en agressieve mannelijke autoriteiten die de grenzen aangeven van wat wel en wat niet aanvaardbaar is.
Een islamitische opvoeding schiet dus tekort wanneer diegene [vooral jongens] sociaal en emotioneel worden blootgesteld met de vereiste houding en gedrag in instellingen, scholen en op werkplekken.
De meisjes zijn opgevoed met de gedachte dat ze alleen kunnen trouwen met een moslim [meestal met dwang als ze er niet mee eens zijn), en eenmaal getrouwd worden ze in een islamitisch rolpatroon of familiepatroon geperst ten koste van hun onderwijs en arbeidsmogelijkheden.
Naast het leren van de taal van het gastland [zowel gesproken als geschreven], het voltooien van ons onderwijs, het behouden van een baan en afzien van misdaad, is ook psychologische integratie moeilijk gebleken; wij in het westen zien onderwijs, carrière en het vermogen om onze emoties onder controle te houden als de sleutel tot economisch en maatschappelijk succes, terwijl voor de islamitische cultuur, zijn religie en de eer [agressief] verdedigen het belangrijkste. Hoewel dit laatstgenoemde nuttige relaties en een bepaalde sociale status onder de moslims kan geven, bereik men er buiten de islamitische samenleving weinig mee.
Dewinter “Moslimterroristen zijn geen losgeslagen individuen. Het zijn moslims die niet aanvaarden dat islam de maatschappij niet domineert.” |
Met betrekking tot het integreren is het voor veel moslims psychologisch ook moeilijk de gelijkheid tussen man en vrouwen te accepteren, en de vrijheid in seksualiteit en vrijheid van meningsuiting te erkennen, en begrijpen dat democratie en seculiere autoriteiten boven elke koranische of profetische verklaring wordt gesteld, ongeacht wat hun imams hierover zeggen.
Wanneer opgevoed met islamitische normen, is de stap die nodig is om onze westerse levensstijl te omarmen voor de meeste moslims te groot. Sociaal en psychologisch is het comfortabeler je te houden aan wat er vanaf je geboorte aan je werd verteld.
De oplossing
Als alle moslims in het westen worden gefilterd door de drie filters hierboven dan is slechts een klein percentage in staat om sociaal, economisch en psychologisch te integreren.
Als wij ons continent willen vrijwaren van etnische conflicten, ons willen vrijwaren dat onze economie en welvaart wordt vernietigt vanwege de ondragelijke lasten van een mislukte integratie dan is er slechts één effectieve oplossing: maak het mislukken van integreren dermate onaangenaam en economisch onvoordelig dat bij onwil of onkunde er repatriëring volgt.
Een gesponsorde emigratie naar het land van herkomst is de meest aantrekkelijke optie. Het effect is dat immigratie, conflicten en religieus fanatisme beperkt wordt. En ook minder grote gezinnen geven een grotere garantie op een beter opgeleide middenklasse – de basis voor een goed functionerende economie.
Nicolai Sennels is psycholoog en auteur van Among Criminal Muslims –
Een uitgebreidde versie hieronder;
Onder criminele moslims
Dit artikel is de Nederlandse vertaling van “Among Criminal Muslims”, een interview van de Amerikaanse journalist Jamie Glazov met de Deense schrijver en psycholoog Nicolai Sennels over het verband tussen criminaliteit en moslimjongeren in Denemarken. Het artikel is gepubliceerd in het bekende Frontpagemag. Nicolai Sennels heeft verscheidene jaren met criminele moslimjongeren gewerkt in de Kopenhaagse jeugdgevangenis Sønderbro. Hij is de schrijver van het boek “Among Criminal Muslims. A Psychologist’s Experience from the Copenhagen Municipality” waarin hij, gebaseerd op eigen onderzoeken, de samenhang bespreekt tussen de islamitische cultuur en moslimgeweld vanuit psychologisch oogpunt.
Nicolai Sennels, welkom bij Frontpage Interview.
Ik zou vandaag graag met u willen praten over uw ervaringen in het werken met jonge criminele moslims in een Kopenhaagse gevangenis. Laten we beginnen door te praten over hoe u in dit werk terecht bent gekomen.
Goed. Veel mensen denken dat ik in de gevangenis wilde werken, omdat ik een beter inzicht in de islamitische mentaliteit, mislukte integratie en de islam wilde krijgen. Maar dat was niet de reden. Ik was gewoon op zoek naar een baan en aangezien ik enkele jaren parttime heb gewerkt als maatschappelijk werker met tieners tijdens mijn studie aan de Universiteit van Kopenhagen om psycholoog te worden, was het logisch voor mij om te solliciteren voor een baan met jeugdige delinquenten. Ik had er geen idee van dat zeven van de tien tieners (70%) in de gemiddelde Deense jeugdgevangenissen een moslim achtergrond hebben. Aangezien ik de eerste psycholoog was aan de instelling was ik erg vrij om mijn positie als psycholoog te ontwikkelen.
De belangrijkste taak was om uit te vinden wat de pedagogische en therapeutische behoeften van de jongeren waren en therapeutische methoden te ontwikkelen om in die behoeften te voorzien. En dit deed ik en dit is waar mijn boek over gaat. Het ongebruikelijke in mijn werk is dat ik erachter kwam dat mijn moslim cliënten bepaalde psychologische kenmerken hadden die mijn niet-moslim — voornamelijk Deense — cliënten niet hadden. Ze waren allemaal tussen de 15 en 17 jaar oud, de meeste van hen toonde antisociaal gedrag en een groot deel van beide groepen kwamen uit thuissituaties met een zeker gebrek aan emotionele steun. Ik denk dat negen van de tien jongens waren en hoewel het grootste deel uit minder goed functionerende thuissituaties kwam, had ik ook veel moslim- en Deense cliënten die ouders en oudere broers en zussen hadden die goed waren opgeleid, een normale baan hadden, enzovoort.
Ik werkte bijna drie jaar in de gevangenis en had ongeveer 150 moslim cliënten en 100 Deense cliënten. Ik hield groepstherapieën en individuele therapieën en met zo’n grote aantal aan zowel moslim- als niet-moslim cliënten had ik relatief veel achtergrond materiaal voor het begrijpen en vergelijken van hun psychologische ontwikkeling en de onderliggende omstandigheden die deze ontwikkeling beïnvloeden.
Ok, een deel van uw conclusies?
Nou, een belangrijke conclusie was dat het opgroeien in een islamitische omgeving met islamitische ouders en tradities dat risico’s van het ontwikkelen van bepaalde asociale patronen met zich meedroeg.
Ongeveer twee derde van alle tieners die in Kopenhagen beschuldigd werden van criminele activiteiten hebben een islamitische achtergrond. Jarenlang is de verklaring voor dit fenomeen geweest dat moslims worden gediscrimineerd door de Deense werkgevers en dus niet in staat zijn om een baan te vinden. Het gevolg is dat moslims arm zijn — en deze armoede krijgt dan de schuld voor de hoge criminaliteit cijfers onder jonge moslimmannen. Als humanist en psycholoog moet ik deze foutieve uitleg bloot leggen en me er tegen verweren.
Het is gemakkelijk om een statistisch verband tussen armoede en crimineel gedrag te leggen, maar wat komt het eerst? Ik zag veel jonge tieners het zaad zaaien voor hun eigen toekomstige werkloosheid door niet naar school te gaan, het opbouwen van een strafblad en het ontwikkelen van onaantrekkelijke gedrag, zoals agressiviteit, onzekerheid en gebrek aan respect voor autoriteiten.
Hebt u echte verschillen ontdekt tussen moslims afkomstig uit verschillende delen van de moslimwereld?
Mijn ervaring in het werken met moslims is dat de onder islamitische invloed ontwikkelde cultuur de ontwikkeling van bepaalde psychologische kenmerken ondersteunt. Ik had moslim cliënten uit alle hoeken van de islamitische wereld: het grootste deel van het Midden-Oosten, islamitische landen in Afrika, Pakistan en ex-Joegoslavië. Ik registreerde geen grote verschillen wat betreft de mentaliteit tussen deze landen. Het enige echte bepalende belang voor de invloed van de islamitische mentaliteit was of de cliënt zichzelf sterk identificeerde als behorende tot de islamitische samenleving of niet. Er was een kwantitatief verschil met de vaak minder islamitische moslims uit bijvoorbeeld ex-Joegoslavië en de cliënten uit het Midden-Oosten die zichzelf veelal sterk identificeerden als moslims.
Verreweg de meeste van mijn 150 islamitische cliënten benadrukten hun sterke loyaliteit aan hun God, Allah, en hun profeet, maar minder dan de helft was actief in het beoefenen van de islam door het doen van hun gebeden, koran studies enz. Maar er leek geen enkel verschil te zijn tussen de actief praktiserende groep en de trouwe maar passief gelovige groep. Vanuit de therapie ruimte bekeken, is de mentaliteit die voortvloeit uit de islamitische invloed op samenlevingen waar zij het dominante systeem is, zo sterk geworteld in de cultuur dat moslims door die dogma’s en waarden worden beïnvloed ongeacht of ze vijf keer per dag bidden en de Koran kunnen reciteren of niet.
Teken voor ons eens een psychologisch profiel van de islamitische cultuur. Hoe vormt het iemands denken en zijn gedrag door op te groeien in een dergelijke cultuur?
De belangrijkste kenmerken die ik vond betreft agressie, zelfvertrouwen, individuele verantwoordelijkheid en identiteit.
Met betrekking tot woede wordt het al snel duidelijk dat moslims in het algemeen een andere kijk op agressie, woede en bedreigend gedrag hebben dan de Denen en waarschijnlijk de meeste uit onze westerse wereld.
Voor de meeste westerlingen is het een beschamend teken van zwakte als mensen boos worden. Deze visie op woede is waarschijnlijk al volledig geconsolideerd in de vroege kindertijd. Ik heb meerdere jaren als schoolpsycholoog gewerkt en pesten is een continu probleem bij deze scholen. Het interessante is dat de kinderen die de meeste kans lopen om doelwit te worden van pestgedrag zijn de kinderen die het gemakkelijkste boos worden. Als mensen boos worden hebben we de neiging het respect voor hen te verliezen en in veel gevallen proberen we hen te plagen om hen nog meer te provoceren — met de pedagogische doelstelling om de persoon te helpen zijn of haar kinderlijke gedrag te realiseren. Proberen om je zin te krijgen door agressief op te treden of met behulp van bedreigingen wordt als onvolwassen gezien en onze reactie is vaak om hen belachelijk te maken of gewoon te negeren. Dus de kortste weg om je gezicht te verliezen binnen onze westerse cultuur is het tonen van woede.
Het is compleet het tegenovergestelde in de islamitische cultuur. Terwijl de meeste van mijn Deense cliënten die problemen hadden met woede zich schaamden, leek geen enkele van mijn moslim cliënten ooit onze visie op boosheid te begrijpen. Ik ben ontelbare uren bezig geweest met therapieën voor het beheersen van woede met zowel de Deense als de islamitische cliënten en dus had ik zeer goede mogelijkheden om de culturele verschillen met betrekking tot deze specifieke emotie te ervaren, de manier van omgaan en het erop reageren.
In de islamitische cultuur wordt verwacht dat men woede en bedreigend gedrag vertoont als men kritiek krijgt of gepest wordt. Als een moslim niet agressief reageert wanneer hij kritiek krijgt wordt hij gezien als zwak, niet waard om te vertrouwen en verliest hij dus onmiddellijk sociale status.
Deze cocktail van culturele verschillen heeft het lopende debat over vrije meningsuiting over de hele wereld aangewakkerd. De kritiek en grappen in de vrije wereld over de islam is beantwoord met woede en dreigingen met terreur. Wanneer een Deense cartoonist de profeet van de moslims toont met een bom in zijn tulband om het feit te illustreren dat Mohammed tientallen slachtingen uitvoerde en opriep tot wereldwijde gewelddadige jihad tegen niet-moslims, was de reactie van de islamitische leiders en hun volgelingen precies wat de tekening van Westergaard illustreerde: ze reageerden met jihad op alle mogelijke niveaus – bedreigingen van genocide, terreur, economische boycot, rechtszaken en het gebruik van democratische systemen in onze landen, EU en de VN om onze wetten voor de vrije meningsuiting te bevechten en te vernietigen.
De wijsheid en moed van een kind op een schoolplein zou vanwege deze mensen, die met agressie hun eigen onzekerheid verbergen vanwege een eenvoudige tekening, tot meer grappen en logica leiden als middel om pedagogisch te wijzen naar voor de hand liggende menselijke zwakheden. Helaas zijn de meeste van onze politici niet zo wijs en dapper als het gemiddelde schoolgaande kind.
Wijd eens uit over de verschillen tussen islamitische en westerse culturen op het gebied van zelfvertrouwen.
Het concept van eer in de islamitische cultuur is — net als in het geval van woede — het tegenovergestelde van onze westerse inzicht. Het is gebruikelijk in de islamitische cultuur je zeer bewust te zijn van je status in de groep, de mening van anderen over jouw en elke vorm van kritiek. De agressieve reactie op iets dat iemand onzeker kan maken wordt gezien als een uiting van eerbaar gedrag. Maar wat is daar eerbaar aan? Wat voor soort eer heeft het nodig om met alle mogelijke middelen verdedigd te worden — met inbegrip van de afschaffing van vrouwenrechten, zoals het recht om hun eigen seksuele partners, kleding, man en levensstijl te kiezen? Wat is eervol aan woede en het gebrek aan vermogen om provocaties te negeren en constructief om te gaan met kritiek?
Na het beluisteren van de verhalen van meer dan honderd islamitische tieners die vertellen over hun gevoelens, gedachten, reacties, gezinnen, religie, cultuur, het leven in hun islamitische getto’s en hun landen van herkomst, werd het mij duidelijk dat voor een moslim zulk gedrag de kern van het behouden van iemands eer is. Maar gezien door de ogen van de westerse psychologie, is het allemaal een uiting van een gebrek aan zelfvertrouwen. Volgens onze zienswijze is de basis van authentiek en eervol zijn het kennen van je sterke en zwakke punten — en ze te aanvaarden. Het vermogen om tijdens provocatie te denken “uw mening over mij is niet de mijne — en de mijne telt voor mij” en volwassen genoeg zijn om kritiek constructief te verwerken is een bron van sociale status in de westerse wereld.
Helaas, het islamitische concept van eer transformeert vooral hun mannen in breekbaar glas-achtige persoonlijkheden die het nodig hebben om zichzelf te beschermen door hun omgeving af te schrikken met hun agressieve houding. Het tonen van zogenaamde narcistische woede is heel gebruikelijk onder moslims. De angst voor kritiek is in veel gevallen niet ver van paranoia. Het is niet zonder reden dat zelfironie en zelfkritiek volledig afwezig is in de islamitische samenlevingen. Gezien vanuit een psychologisch perspectief — waarvan het doel is om productieve individuen te produceren vol zelfvertrouwen, gelukkig, vrij en liefdevol; en niet het dienen van een hatelijke God of culturele tradities — is de islamitische cultuur in vele opzichten psychologisch ongezond om in op te groeien.
Ok, en hoe past individuele verantwoordelijkheid in dit alles?
Om individuele verantwoordelijkheid te bespreken moet ik eerst de lezers kennis laten maken met de psychologische term “locus of control.” Locus of control betreft als mensen hun leven bezien als hoofdzakelijk beïnvloed door innerlijke of uiterlijke factoren. In onze westerse cultuur zien we innerlijke factoren als belangrijker dan uiterlijke. Ons standpunt, onze manier van omgaan met onze emoties, onze manier van denken, onze manier van reflecteren, onze manier van reageren wordt allemaal gezien als manieren waarmee we ons eigen leven vormgeven. We kunnen niet altijd bewust zijn van de manier waarop we denken, etc. en een hele industrie is ontstaan vanwege dit feit. Inderdaad, psychologen, therapeuten, psychiaters, coaches, plus talloze zelfhulpboeken en tijdschriften overspoelen onze samenleving en zijn allemaal gericht om ons te helpen in het bewust worden van de manier waarop we ons eigen leven vormgeven.
Geen van deze dingen bestaan in de islamitische wereld. De weinige psychiaters die ze hebben zijn vaak opgeleid in het Westen en de psychologie en pedagogiek die bestaat in islamitische landen heeft geen oorsprong in de islamitische cultuur, maar zijn ideeën uit het Westen.
Dus als een Westerling problemen ervaart vraagt hij zichzelf: “Wat kan ik in mijzelf/mijn leven veranderen om gelukkiger te worden” Deze mentaliteit toonde zich duidelijk onder mijn Deense cliënten. Het zat diep in hen geworteld dat het praten over jezelf een manier kan zijn om een betere manier van omgaan met het eigen leven te vinden. Wanneer moslim cliënten op mijn bank zaten was het in de meeste gevallen alsof er iemand van een andere planeet bij mij op bezoek was. Onder normale omstandigheden kunnen westerlingen en moslims relatief eenvoudig communiceren — zolang er geen kritiek bij komt kijken. Maar in een omgeving waar het hele concept bestaat uit het feit dat de moslim cliënt moet praten over zijn eigen gevoelens en gedachten, omdat de psycholoog denkt dat het hem zal helpen om gelukkiger te worden en in staat zal stellen om constructiever te leven, “valt de ketting van de fiets “zoals wij zeggen in Denemarken.
Op welke manier kunnen ze gelukkiger worden als ze hun zwakheden bloot moeten leggen die ze sinds hun geboorte hebben leren te verbergen om hun eer te behouden?
Ik ben er uiteindelijk in geslaagd om een therapeutische methode te ontwikkelen die tot op zekere hoogte zich kon richten op deze culturele problemen, maar therapie en moslim mentaliteit zullen waarschijnlijk nooit echte vrienden worden.
Een belangrijk aspect van dit verschil met betrekking tot locus of control is dat mensen die hun eigen leven vooral zien als beïnvloed door uiterlijke factoren — een geduchte God, een machtige vader, invloedrijke imams, oude, maar sterke culturele tradities — zeer gemakkelijk een slachtoffer mentaliteit ontwikkelen. Het is dus niet zonder reden dat samenzweringen en het beschuldigen van de niet-moslims zo centraal staat in de retoriek en politiek van moslimleiders. Deze slachtoffer mentaliteit domineert ook de mentaliteit van islamitische immigranten, die vaak een lange rij van eisen voor economische steun en islamisering van onze samenlevingen hebben om aan hun persoonlijke behoeften te voldoen.
Nou, het wordt wel duidelijk waarom de moslims niet kunnen integreren in onze westerse samenleving. Verduidelijk de redenen eens voor ons.
Mijn ervaring is dat je drie dingen nodig hebt om te kunnen integreren. Je moet het willen, het moet je toegestaan worden en je moet in staat zijn om te integreren. Een klein percentage islamitische immigranten voldoen aan deze drie criteria.
Eerst moeten we ons afvragen: waarom zouden moslim-immigranten willen integreren? Ze kunnen leven in hun cultuur, krijgen genoeg geld, en hebben met hun islamitische vrienden een volledig functionerend sociaal leven zonder zelfs maar onze taal te leren of te werken. Er is niet echt iets dat het noodzakelijk maakt te integreren. Natuurlijk bestaan er allochtone moslims die hun levensstijl en mentaliteit willen aanpassen aan hun nieuwe land, maar ze zijn in de minderheid. In Frankrijk zien slechts 14 procent van de miljoenen islamitische immigranten zichzelf “meer als Frans dan als moslim.” In Duitsland identificeren slechts 12 procent van de moslims zich meer als Duitser dan als moslim.
Een onderzoek in Denemarken wees uit dat slechts 14 procent van de moslims die hier wonen zich kunnen identificeren als zijnde Deens en democratisch denkend. Mijn ervaring met mijn moslim cliënten is dat ze hun islamitische identiteit als onverenigbaar zien met het leiden van een Westerse levensstijl. Een moslim zijn betekent ook dat je jezelf als zeer verschillend ziet van, en eigenlijk als een beter persoon dan, niet-moslims. Deze mentaliteit leidt gemakkelijk tot apartheid en racisme. Dit is waarschijnlijk de reden dat, hoewel moslim-immigranten meer dan vijf keer zo gewelddadig zijn dan etnische Denen — volgens misdaadstatistieken — drie van de vier slachtoffers van geweld Deens zijn.
Het tweede criterium — het toegestaan worden om te integreren — is ook niet erg gebruikelijk. Er is een buitengewoon sterke sociale controle in de islamitische samenleving. Iedereen houdt een oogje op iedereen en als iemand niet de culturele of religieuze Codex volgt worden ze met sterke kritiek geconfronteerd en lopen ze het risico te worden uitgesloten uit hun eigen samenleving — vaak zelfs uit hun eigen familie. In het ergste geval — en daar zijn er veel van — zijn het vooral islamitische vrouwen die onder een constante doodsbedreiging leven die hen ervan weerhoudt onze Westerse levensstijl te aanvaarden die het menselijke recht omvat om hun eigen seksuele partners, kledingstijl, vrienden, religie en manier van leven te kiezen. De meeste van mijn moslim cliënten zagen hun religieuze en culturele achtergrond als het hoogste in de beschaving en moraal — dit verlaten zou door hun verwanten als een soort van culturele en religieuze afvalligheid worden gezien. Dergelijke handelingen hebben vaak ernstige gevolgen, niet alleen in bendes als Hells Angels en andere tribale gemeenschappen, maar ook — en vooral — onder moslims.
Tenslotte, om te integreren in een andere cultuur, vraagt een persoonlijk offer. Het gaat om het wijzigen van een deel van iemands identiteit, van het behoren tot een groep naar het behoren tot een andere groep met volledig andere culturele waarden en tradities. Het is niet zomaar wisselen van een slechte gewoonte, zoals stoppen met roken — integratie gaat veel dieper met betrekking tot de individuele psychologie.
Om deze redenen ben ik er volkomen van overtuigd dat de integratie van moslims nooit volledig zal gebeuren.
Wat is uw visie op de toekomst van Europa in termen van een sterk gestegen moslimbevolking?
We bevinden ons in de historische gênante situatie dat we miljoenen mensen uitgenodigd hebben op ons continent die niet willen integreren en daar ook niet toe in staat zijn. Omdat de integratie van moslims nooit echt zal gebeuren — een feit waarvan ik denk dat dit reeds jaren geleden bewezen is — zullen we opgescheept zitten met een belangrijk deel van onze bevolking die actief werken aan het islamiseren van onze samenleving. Er bestaan zowel moslims als niet-moslims die de islamisering zien als Islamitische Jihad – maar het is meer dan dat: het is de menselijke natuur. Mensen die zich niet thuis voelen waar ze wonen zullen er uiteraard naar streven om hun omgeving te veranderen. De moslim pogingen om onze samenleving te islamiseren zijn nog maar net begonnen — aangezien ze zich sterker en sterker voelen in macht en aantallen. Dit proces is gestimuleerd door islamitische leiders binnen en buiten Europa en op weg geholpen door een soort van collectieve lafheid: de zogenaamde politieke correctheid.
Het World Economic Forum publiceerde een groot onderzoek in 12 islamitische en 12 niet-islamitische landen in hun rapport “De islam en het Westen: Jaarverslag over de stand van de Dialoog, januari 2008.” Het rapport toonde in het algemeen een grote hoeveelheid wantrouwen aan tussen de twee groepen en beschrijft sterke gevoelens van vijandschap. De laatste vraag in de enquête is: “Denk je dat een gewelddadig conflict tussen de islamitische en de westerse wereld kan worden vermeden of niet?” Het rapport toont aan dat een meerderheid van de bevolking in alle 24 landen van mening is dat een dergelijk conflict kan worden vermeden. Maar tegelijkertijd denkt een meerderheid van 22 landen dat “de interactie tussen de islamitische en de westerse wereld verslechterd.” De meerderheid van de mensen hebben nog steeds hun hoop nog niet verloren, maar tegelijkertijd ziet een meerderheid deze hoop steeds kleiner en kleiner worden.
Als moslim immigranten de islamisering doordrukken en de originele Europeanen steeds meer het gevoel hebben te worden uitgebuit en bedreigd voelen door de groeiende en steeds meer gewelddadige islamitische gemeenschappen, kan een brede continentale burgeroorlog onvermijdelijk worden. We zijn al op weg naar onze eigen Europese islamitische Gaza Stroken waar niet-islamitische autoriteiten te maken krijgen met vliegende stenen en boze menigtes, terwijl islamitische autoriteiten zoals imams, groepen van oudere mannen en zelfgemaakte sharia-rechtbanken, vrij zijn om hun macht uit te oefenen. Dergelijke ontwikkelingen zijn zeer alarmerend en dienen te worden geconfronteerd met grote aanwezigheid van de politie, strenge wetten, en bezuinigingen op economische steun voor gezinnen met meer kinderen dan gemiddeld in het land en van de islamitische organisaties en leiders eisen om hun versie van de islam te hervormen.
Mijn gok is dat we meer dode politiemannen en ontvoeringen zullen zien als een onderhandelingsmiddel voor de vrijlating van gevangen islamitische religieuze of bendeleiders, terreur bommen, economische en praktische steun uit islamitische landen voor moslimgemeenschappen in het Westen. Economische en politiële middelen worden al gedraineerd door de vele gevolgen van de islamitische immigratie en de noodzaak voor diepgaande hervorming van onze sociale zekerheid en voor het betrekken van het leger is onvermijdelijk op de lange termijn. Het gevoel van veiligheid en sociale samenhang is al lang verdwenen in vele delen in honderden Europese steden als gevolg van het antisociale gedrag van moslims en vijandschap jegens niet-moslims.
Zoals ik het zie is het grootste gevaar dat de gemeenschappelijke Europeaan in sterke negatieve gevoelens zal vallen en dat de bevolking en onze overheden zich gedwongen voelen compromissen aan te gaan met onze eigen humanistische waarden om de ramp te overwinnen. Hoe eerder we de problemen aanpakken hoe groter de kans is dat we onze belangrijke en unieke menselijke waarden kunnen behouden.
Het is allemaal vrij deprimerend wat politieke correctheid en de linkse politiek heeft bereikt in het kweken van en het toezicht houden op deze moslim infiltratie van onze samenleving. Links wil haar eigen samenleving vernietigen en heeft slim bedacht hoe dit te doen via het wapen van ‘multiculturalisme.’ Vertel ons waarom dit allemaal misschien niet hopeloos is, dan wel hoe degenen die waarde hechten aan de waarden van onze samenleving/mensenrechten/democratie, kunnen terugvechten. Wat kunnen we doen om de overgave van het Westen, zoals het nu gaande is, tegen te houden?
Nou Jamie, allereerst wil ik benadrukken dat ons “overgeven” zo te zeggen niet genoeg is. Alleen massale bekering zou voldoen aan de regels van de Koran en de predikers. En hoewel moslimleiders continu beweren dat de enige manier om wereldwijde vrede en moraal te bewerkstelligen is door ervoor te zorgen dat de hele mensheid volgelingen worden van hun profeet, ben ik daar niet zo zeker van: moslimlanden zijn zeker minder vreedzaam en de moraal met betrekking tot vrije meningsuiting, mensenrechten en respect voor menselijk leven is duidelijk minder aanwezig onder islamitische heerschappij dan ergens anders.
Naast mijn hierboven vermelde suggesties, moet de westerse wereld een complete immigratiestop voor moslim-immigranten en niet-westerse immigranten die niet reeds burgerschap hebben gekregen instellen. Zij moeten ofwel voldoen aan een lange rij van criteria met betrekking tot integratie of het land verlaten. Permanente staatsburgerschap voor islamitische vluchtelingen moeten niet mogelijk zijn. Ik wil graag vermelden dat de gemiddelde prijs voor het huisvesten van een asielzoeker in Denemarken 33.000 euro per jaar is. Volgens de UNHCR is de prijs voor het helpen van een vluchteling in een vluchtelingenkamp vlak bij zijn eigen land 33 euro.
We moeten het in het algemeen zo onaangenaam en de economische nadelen zo groot maken dat de gevolgen van het niet integreren de moslims zou motiveren om te emigreren — bij voorkeur naar een islamitisch land waar ze kunnen leven in een maatschappij waar ze de taal, cultuur en religie al kennen en niet leven onder de druk om te integreren en zich niet gestigmatiseerd voelen door anti-immigratie organisaties en de islam critici.
Zij die verantwoordelijk zijn voor onze westerse cultuur moeten een inspanning leveren om brieven aan redacties te schrijven, en internet bloggers moeten ervoor zorgen dat die informatie bekend wordt gemaakt die onze mainstream media bewust vermijden te publiceren. We moeten een VN vormen die uitsluitend uit democratische landen bestaat en de macht van de EU om immigratie op te dringen aan haar lidstaten moet worden weggenomen. Olie mag alleen worden gebruikt voor het vervoer, terwijl de verwarming moet worden vervangen door groene energie en kernenergie — om de afhankelijkheid van de Arabische olie te vermijden.
Nicolai Sennels, dank voor je komst. Je hebt enkele donkere feiten en waarschuwingen met ons gedeeld. Ik bid dat het Westen uiteindelijk de wil en het vermogen zal vinden om zich te verdedigen.