De islam is als een vieze bacterie die zich in de hersenen nestelt. Geen religie maar een militante, politieke en gewelddadige sekte. Het doodt de vreugde, de vrijheid. Het kankert het leven door de meest belachelijke verboden die tegen de menselijke natuur ingaan.
Er is behoefte aan een nader onderzoek van de centrale leerstellingen van de islam zoals de leer van al -Wala wal-Bara (liefde en haat omwille van God).
Liefde en haat omwille van Allah
Over al-Wala wal-Bara verklaart Sheikh Abdar Razaq Afifi, plaatsvervangend voorzitter en lid van de Raad van Groot-Ulema van Saoedi-Arabië:
Al-Wala wal-Bara is een van de belangrijkste fundamenten van de islam, die twee belangrijke vereisten heeft voor het ware geloof: al-Wala is een manifestatie van oprechte liefde voor Allah, zijn profeet en de gelovigen; al-Bara is een uitdrukking van vijandschap en haat jegens onwaarheden en zijn aanhangers. Beide zijn bewijzen van het ware geloof.
De Engelse uitgever van Qahtani voegt het volgende toe:
Al-Wala wal-Bara betekent enerzijds doen wat Allah en Zijn Boodschapper behaagt en anderzijds datgene afwijzen wat Allah en Zijn Boodschapper niet aanstaan. [4]
Al-Wala wal-Bara betekent totale loyaliteit aan de islam en totale verloochening van al het andere. Totale loyaliteit en liefde mogen alleen worden gegeven binnen de islamitische gemeenschap, en afkeer, haat en vijandschap jegens de ongelovigen wordt bevolen, gebaseerd op koranische grondslagen:
Zeg: “Als je van Allah houdt, volg mij dan, opdat Allah van je zal houden en je fouten zal vergeven… Allah houdt niet van de ongelovigen. … Zij zijn de bewoners van de hel en zullen daar voor altijd blijven.” [5]
De al-Wala wal-Bara- doctrine is ontstaan in het pre-islamitische Arabische stammensysteem van waaruit het werd doorgegeven aan de umma (islamitische gemeenschap). De constructies van liefde en loyaliteit werden uitgebreid tot de familie en de hamula (clan), terwijl achterdocht en haat waren gericht op degenen buiten de clan die Mohammeds leringen niet omarmden. De islamitische umma is door religieuze banden geëvolueerd tot een superstam. [6]
De middeleeuwse exegeet Ibn Taymiya (1263-1328 n.Chr.), een van de meest aangehaalde autoriteiten door wahabieten en salafisten, verwoordde al-Wala wal-Bara als volgt:
Wie liefheeft omwille van Allah, en haat omwille van Allah, en wie een vriendschap sluit omwille van Hem, of vijandschap uitspreekt omwille van Hem, zal de bescherming van Allah ontvangen. Niemand kan het ware geloof proeven behalve hierdoor, zelfs als zijn gebeden en vasten talrijk zijn. [7]
Een real-world toepassing van dit conceptuele raamwerk werd geleverd door Abdul Aziz bin Abdullah bin Baz, voormalig hoofdmoefti van Saoedi-Arabië, die een fatwa (religieuze uitspraak) uitvaardigde waarin hij verbood om hulp te zoeken bij de ongelovigen ( kuffar ) in de jihad en moslims aanspoorde om niet-moslims te haten en vijandigheid jegens hen te tonen. [8]
Islam en ongelovigen
De kwestie van de relatie van de moslim met de ongelovige is een van de belangrijkste in de islam. De hoeveelheid aandacht die aan de ongelovige wordt besteed is enorm: 64 procent van de totale koran gaat in op die relatie. En bijna tweederde van de shari’a (islamitische wet) is gewijd aan de ongelovige. [9]
Wat duidelijk naar voren komt bij het onderzoeken van dit onderwerp, is dat de islam niet gaat over universele broederschap, zoals vaak wordt beweerd, maar over de broederschap van gelovigen, leden van de Umma. [10]
De keerzijde hiervan is een totale veroordeling van de ‘ander’. [11] …met hel en verdoemenis
De koran ontmenselijkt ongelovigen:
Ze zijn verachtelijke dieren en beesten, de ergste wezens en demonen; [12]
Ze zijn perverse overtreders en partners van Satan [13] En moeten worden bestreden totdat de religie alleen van Allah is. [14]Ze zullen worden onthoofd; [15]Geterroriseerd, [16]
Vernietigd, [17]Gekruisigd, [18]Gestraft en verdreven, [19]Ze zijn bedriegers, huichelaars. [20]Gelovigen moeten in een constante staat van oorlog verkeren met de ongelovige. [21]
Volgens Ibn Taymiya:
Aangezien wettige oorlogsvoering in wezen jihad is en aangezien het doel ervan is dat de religie volledig voor Allah wordt [2:189, 8:39] en het woord van Allah de hoogste prioriteit wordt [9:40], daarom, volgens alle moslims, wie tegen dit doel strijd moet worden bestreden. Wie strijdt tegen Mohammed, tegen jihad verdient de dood. [22]
In de geest van al-Wala wal-Bara moeten moslims medelevend zijn met elkaar, maar meedogenloos tegenover de ongelovige . De ongelovigen mogen niet als vrienden worden beschouwd. “Vijandigheid en haat” bestaan voor altijd tussen hen totdat de ongelovige “alleen in Allah gelooft”. [23] Het is een gehaat, gemeen en vervloekt volk van boosdoeners; [24] beschaamd en misleid. [25] Zelfs iemands familieleden mogen niet als vrienden worden beschouwd als ze geen moslim zijn. [26] Zoals Bernard Lewis het heeft verwoord:
De islam is nog steeds het ultieme criterium voor groepsidentiteit en loyaliteit. Het is de islam die onderscheid maakt tussen henzelf en de ander, tussen insider en outsider, tussen broer en vreemdeling, tussen vriend en vijand, ofwel de kafir [ongelovige]. [27]
Andere religies
De koran zegt dat alle andere religies door Allah zijn vervloekt. [28] Allen die afgoden [29] of valse goden bij Allah voegen, [30] of leugens over Hem verzinnen, [31] of Allah ontkennen, [32] of zelfs maar één woord van Allah’s boek veranderen, [33] of doen die niet in Allah’s boodschapper Mohammed [34] geloven , moeten “overal worden gegrepen en met een slachting worden gedood”. [35]
Het jodendom en het christendom worden verworpen en zijn niet acceptabel voor God, aangezien hij zijn laatste boodschapper naar de hele wereld heeft gestuurd, die hun fouten heeft onthuld. God liefhebben is degenen afwijzen die Hem afwijzen.
O gelovigen, beschouw joden en christenen niet als uw bondgenoten. Ze zijn bondgenoten van elkaar; en iedereen die hen tot zijn vrienden maakt, is zeker een van hen; en Allah leidt de onrechtvaardigen niet. [36]
De praktische toepassingen hiervan worden geschetst door de Hadith:
Ibn Umar heeft overgeleverd: Allah’s apostel zei: “Ik heb de opdracht gekregen om tegen de mensen te vechten totdat ze getuigen dat niemand het recht heeft om aanbeden te worden behalve Allah en dat Mohammed de apostel van Allah is.” [37]
Er zijn ongeveer zevenhonderd verzen in meer dan vijftig hoofdstukken uit de koran die directe en expliciete negatieve verwijzingen naar de joden bevatten; samen met de andere grote boeken van de islam maken ze in totaal 9 procent uit van de totale sharia. [38] De karakteriseringen die tegen joden worden gebruikt, situeren zich in de houding ten opzichte van de ‘ander’ die al-Wala wal-Bara in stand houdt.
Joden zijn voor altijd vervloekt [39] omdat ze zijn veranderd in apen en zwijnen [40] (of apen alleen). [41] De grootste zonde die door de Joden is begaan, is dat ze volgelingen van de duivel zijn, [42] en als ze het ware geloof van de islam niet aanvaarden, zullen ze branden in het hellevuur. [43] Joden verbergen de waarheid, omdat ze ‘de gemeenste van alle wezens’ zijn, [44] de meest verdorvene met harten die harder zijn dan steen. [45] Door de woorden van God te verdraaien, corrumpeerden de Joden de Schriften en vermoordden ze de profeten. [46] Joden zijn “dol op leugens”, “verslinden het verbodene” en zijn “lafaards, vulgair en dwazen”. [47]Ze zijn de ergste van Gods schepping; ratten zijn in feite ‘gemuteerde joden’. [48] Vanuit een operationeel standpunt neemt de Hadith deze opvattingen over en biedt een recept voor hun toepassing (zij het ergens in de toekomst):
Het uur zal pas worden vastgesteld als je tegen de Joden vecht, en de steen en de boom waarachter een Jood zich zal verbergen, zullen zeggen: “O moslim! O dienaar van Allah, er is een Jood die zich achter mij verschuilt, dus kom en dood hem .” [49]
Wat het christendom betreft, de islam gelooft dat het een corrupte en vervormde religie is die gebaseerd is op mythen en legendes. Jezus is een moslimprofeet; De goddelijkheid van Christus is godslastering en daarom zijn de fundamenten van het christendom onjuist. [50] Christenen hebben leugens over God verzonnen [51] door partners aan Hem toe te schrijven, wat de ergste zonde is. [52] Daarom zijn ook zij voor altijd tot de hel veroordeeld. [53] Jezus zal op een dag terugkomen en het christendom vernietigen door het kruis te breken, en op de Dag des Oordeels zal hij tegen hen getuigen. [54]
Als laatste daad voor zijn dood beweert de moslimtraditie dat Mohammed opdracht gaf tot een etnische zuivering van joden en christenen uit Arabië. [55] Of dat nu gebeurde onder auspiciën van de moslimprofeet of op een andere manier gebeurde, de realiteit is dat Joden zijn verbannen uit het grondgebied van Arabië en dat Saoedi-Arabië – de moderne natiestaat die dat schiereiland bezet – blokkeert alle Joden van het wonen binnen zijn grenzen tot op de dag van vandaag.
Suprematie van de moslim en de manier van oorlog voeren
Het logische resultaat van dit wereldbeeld is de islamitische verplichting om de wereld te onderwerpen door de vestiging van een universele umma . [56] Aangezien het woord van Allah (zoals overgeleverd door Mohammed) inherent superieur is, [57] zijn door de mens gemaakte wetten intrinsiek zondig en moeten ze worden vervangen door de shari’a. Het zou slecht zijn en al-Bara omarmen om de mensheid toe te staan de perfecte wet van Allah te negeren, en daarom is het een religieuze plicht om de meest perfecte wereld te creëren met politieke of andere middelen. [58]
Aangezien de islam het perfecte religieuze systeem is, bestaande uit Gods wijsheid vanaf het begin der tijden en dus boven alle andere religies uitstijgt [59] , zijn moslims de beste van alle volkeren, en hun beloning is een luxueus leven in het paradijs. [60] Dawa , [61] vaak vertaald als “prediking” of “onderricht”, is meer letterlijk een “uitnodiging” aan de mensheid om de islam te accepteren als de enige ware religie en zich te onderwerpen aan haar voorschriften. [62] Alternatieven, zoals anderen laten zwelgen in hun onwetendheid, zouden in wezen het tegenovergestelde doen van al-Wala wal-Bara, iets wat geen enkele goede moslim (die beter weet over de superioriteit van zijn geloof) zou moeten doen.
De imperatief die hieruit voortvloeit, is dat doden of gedood worden omwille van de islam een heilige plicht is:
Zie, Allah heeft van de gelovigen hun leven en hun bezittingen gekocht, hen in ruil daarvoor het paradijs beloofd, [en dus] vechten zij voor Allah’s zaak, en doden en worden gedood: een belofte die Hij in waarheid op Zich heeft genomen in [de woorden van] de Thora, het Evangelie en de Koran. En wie kan trouwer zijn aan zijn verbond dan Allah? [63]
Omdat ze Gods uitverkoren volk zijn, hoeven moslims geen schuldgevoelens of wroeging jegens de ongelovigen te hebben. De wereld is verdeeld in twee verschillende rijken: Dar al-Islam (het huis van onderwerping) en Dar al-Harb (het huis van het zwaard), en de normale en enige gerechtvaardigde relatie tussen de twee is een staat van voortdurende oorlog. Er kan geen vrede zijn met niet-moslims, alleen tijdelijke wapenstilstanden. [64] Het concept van de islam van een rechtvaardige oorlog is elke oorlog gericht tegen de ongelovigen, ongeacht de oorzaken en omstandigheden, aangezien het bestrijden van de ongelovigen altijd moreel gerechtvaardigd en religieus gelegitimeerd is.
Jihad weerspiegelt de normale relaties die bestaan tussen de gelovigen en de ongelovige. Islamitische oorlogen zijn futuhat , afgeleid van de Arabische wortel voor “open” in de zin dat ze de wereld openen voor de roep van de islam; oorlogen uitgelokt door de ongelovige zijn hurub , afgeleid van de Arabische wortel voor ‘woede’. Elk gebied dat tijdens de jihad door moslims is veroverd, is waqf , en mag nooit worden teruggegeven, terwijl gebied dat door de ongelovige is veroverd, wordt beschouwd als bezetting die met geweld moet worden teruggegeven. [65] Door deze redenering is territoriale expansie door oorlog door moslimtroepen geen agressie maar vervulling van het koranische bevel om de islam te verspreiden.
De islam ziet oorlog dan als het middel om vrede te creëren door alle anderen te onderwerpen en de islamitische orde af te dwingen. Een islamitische vrede door de gehele mensheid te onderwerpen is het doel van de jihad, en daarom is het een rechtvaardige oorlog. Een hudna of wapenstilstand houdt niet in dat de jihad wordt opgegeven, maar eerder een opschorting van de vijandelijkheden, een slapende status van waaruit een leider op elk moment en naar eigen goeddunken de strijd kan hervatten. [66] Voor de moslim is een permanente vrede een theologische staat die moet worden bereikt omwille van het goede ( al-Wala ) in plaats van een politieke, wat niet meer is dan een tijdelijke wapenstilstand om strategisch voordeel te behalen.
Liefde, haat en gebed
Vijf keer per dag verklaren moslims hun totale trouw en onderwerping aan God door de openingsverzen van de koran te reciteren. Hoewel de eerste zes verzen onbetwistbaar lijken, krijgen de verzen 6 en 7 een andere kleur in het licht van de leer van al-Wala wal-Bara:
[6] Leid ons op het rechte pad, [7] het pad van degenen die u hebt begunstigd, niet van degenen tegen wie toorn is, noch van degenen die zijn afgedwaald.
Een van de vroegste exegeten van de koran, al-Tabari (838-923), legde in zijn commentaar op de koran uit dat “degenen tegen wie toorn heerst” de joden zijn, terwijl “degenen die zijn afgedwaald” de christenen zijn, de mensen van het ‘boek’. . [67]
Deze mening wordt tot op de dag van vandaag gehandhaafd, zoals te zien is in recente vertalingen van de koran door al-Hilali en Khan, goedgekeurd door de Saoedische regering en verspreid in boekhandels, moskeeën en zelfs gevangenissen. Dus ondanks het uitgebreide witwassen van de inherente vooroordelen binnen de islam in een poging om joden en christenen af te schilderen als geëerde en beschermde “mensen van het boek” (ahl al-Kitab) in plaats van gewone ongelovigen , een van de centrale pijlers van het islamitische geloof stelt dat joden en christenen de “ander” zijn die vermeden moet worden als men wil leven volgens al-Wala wal-Bara.
Onder islamitische heerschappij, en alleen onder islamitische heerschappij, moeten joden en christenen worden beschouwd als ahl adh-dhimma, een beschermde groep van tweederangsburgers die als zodanig wordt aangewezen vanwege hun band met het “boek” (de bijbel). Wanneer joden en christenen buiten de islamitische heerschappij wonen (zoals joden in de staat Israël), dan zijn ze niet langer ahl adh-dhimma maar ongelovigen. [68]
De “geredde sekte”
Liefhebben en haten omwille van Allah is niet alleen verplicht voor leden van andere islamitische geloofsgroepen, maar heeft ook een interne component. De praktijk om andere moslims tot ongelovige ( takfir ) te verklaren vanwege onvoldoende vroomheid, wordt op grote schaal beoefend door salafisten en wahabieten en door jihadisten gebruikt om het gebruik van geweld tegen andere moslims te rechtvaardigen.
Jihadisten wijzen vaak op een gezegde dat aan Mohammed wordt toegeschreven:
Deze gemeenschap zal worden opgesplitst in drieënzeventig sekten, tweeënzeventig van hen zullen naar de hel gaan en één zal naar het paradijs gaan, en het is de meerderheidsgroep. [69]
Jihadisten geloven, samen met moslimfundamentalisten, dat zij die “geredde sekte” ( at-Ta’ifa al-Mansura ) zijn, de enige groep die de juiste islamitische overtuigingen bezit. Het concept van takfir , naar voren gebracht door Ibn Abd al-Wahhab (stichter van de wahabistische beweging), omvat het gebod dat iedereen die niet voldoende niveaus van wala ( trouw aan de islam ) en onvoldende niveaus van bara (afwijzing van ongelovigen en een verkeerde soort moslims) etaleren, lopen het risico afvalligheid te plegen. [70]
De doctrine van al-Wala wal-Bara wordt gebruikt om moslims te distantiëren van ongelovigen, maar tegelijkertijd om andere moslims te identificeren als taghut (afgodendienaars). Salafistisch-jihadistische groeperingen zouden, als de Geredde Sekte, het goddelijk recht hebben om de nalevingsniveaus van andere mensen te beoordelen en hen indien nodig te doden. Moslims hebben de plicht om te strijden tegen afgodendienaars die niet volgen wat Allah heeft geopenbaard.
Het labelen van groepen taghut is de kern van de strijd van de jihadisten tegen moslimregimes die niet voldoen aan hun islamitische opvattingen, en de doctrine legitimeert hun terroristische aanslagen. Volgens hen is dit gebaseerd op een hadith : “Wie zijn islamitische religie verandert, dood hem dan.” [73] Salafi-jihadisten kunnen elke heerser die een politiek systeem implementeert dat in strijd is met hun exacte interpretatie van de islam ervan beschuldigen takfir te zijn . [74]
Doctrine van al-Fitra
De leer van Fitra omvat het islamitische concept van de menselijke natuur. Fitra is de natuurlijke aanleg van alle mensen om te erkennen dat er maar één God is en, bij uitbreiding, om zich aan Zijn wil te onderwerpen. De islam wordt Din al-Fitra genoemd , de religie van de menselijke natuur, omdat in de visie van de moslims de islamitische wetten en leerstellingen relevant zijn voor het hele universum en alle mensen.
In overeenstemming met deze doctrine is de overtuiging dat de hele mensheid van nature moslim is. Alle baby’s die ter wereld komen, worden als moslim geboren en alleen hun onattente of onwetende ouders hebben hun religie veranderd. Het veronderstelde bewijs voor deze zienswijze komt uit het Oude en Nieuwe Testament: alle joodse en christelijke patriarchen en profeten waren eigenlijk moslims die vanaf het begin de islam predikten en die duidelijk getuigden dat Mohammed de boodschapper van God en het “Zegel van alle profeten” is. ”
Zo zou Abraham hebben gebeden: “Laat ons onderwerpen, oh Allah aan uw wil ” [75] terwijl de zonen van Jacob later verklaren: “Wij zullen uw Allah aanbidden en de Allah van Abraham en Ismaël en Isaak, de enige echte Allah , en aan hem onderwerpen wij ons.” [76] Mozes zou hebben uitgeroepen: “O mijn volk, als u in Allah gelooft, vertrouw dan op hem als u gehoorzaam bent. Zij antwoordden: Wij hebben ons vertrouwen in Allah gesteld.” [77]
Het toe-eigenen van bijbelse figuren in de schoot van de islam strekt zich verder uit tot het christendom. Maria wordt verteld dat Jezus zal verklaren,
Voorzeker, Allah is mijn Heer en uw Heer, dien Hem daarom; dit is de juiste weg. Maar toen Jezus ongeloof van hun kant bemerkte, zei hij: “Wie zullen mijn helpers zijn op de weg van Allah?” De discipelen zeiden: Wij zijn helpers (op de weg) van Allah: Wij geloven in Allah en getuigen dat wij ons onderwerpen. [78]
Net als de kerkvaders die het Oude Testament doorzochten op zoek naar bewijzen dat Jezus Christus was voorspeld door de profeten, vinden moslimexegeten ook getuigenissen van Mohammed en zijn waarheid in het Oude en het Nieuwe Testament. De bijbelse belofte om op een dag een andere profeet voor de kinderen van Israël te verwekken [79] wordt geïnterpreteerd als een voorspelling van de komst van Mohammed als de “zegel” van alle profeten. [80] Het lied van Mozes in Deuteronomium 33:2 – “De Heer kwam van de Sinaï en daagde over hen op van Seïr; Hij scheen voort vanaf de berg Paran” – wordt op dezelfde manier opnieuw geïnterpreteerd: er wordt gezegd dat de Sinaï de plaats is waar Mozes de Taurat(Torah), Seir de plaats waar Jezus goddelijke openbaring ontving, terwijl Paran een bergketen is in het gebied van Mekka waar God zich voor de laatste keer aan de mensheid manifesteerde door zijn openbaring aan Mohammed. [81] Islamitische exegeten citeren ook Jesaja 42:1-4, Psalm 72:8-17 en Micha 4:1-2 als verdere bewijzen van Mohammeds profeetschap en superioriteit. [82]
Op het eerste gezicht lijkt Fitra het begrip van al-Wala wal-Bara tegen te spreken . Al-Wala wal-Bara zaait verdeeldheid; Fitra is inclusief. Al-Wala wal-Bara verwerpt de ander: Fitra annexeert de ander. Nauwkeurig onderzoek toont echter aan dat Fitra de praktische toepassing van het eerste bevestigt door middel van een totalistische benadering. Beiden zien de wereld als onder de heerschappij van Allah en de superioriteit van de islam als evident. De Fitra doctrine is bedoeld om de superioriteit van de islam te bewijzen door te verklaren dat de aangeboren religie van de hele mensheid (waarvan zowel oud- als nieuwtestamentische profeten in woorden en daden getuigen) de religie is die belichaamd is in Mohammeds boodschap. Alle andere geloofssystemen zijn dus inferieur. Dit is precies wat naar voren wordt gebracht door de al-Wala wal-Bara- doctrine – het erkennen van Allah’s woord en het verwerpen van alles wat Hij haat – vooral de corrupte overtuigingen van de ander.
Conclusie
De doctrine van al-Wala wal-Bara is van cruciaal belang voor het begrijpen van het islamitische wereldbeeld en zijn perceptie van de ander, aangezien het op de tweede plaats komt na Tawhid : het erkennen van Allah’s Alleenrecht op aanbidding. Geloof is onvolledig zonder dat, en het is het criterium dat wordt gebruikt om onderscheid te maken tussen gelovigen en de vijanden van de islam. Tawhid zal op aarde nooit worden bereikt totdat gelovigen al-Wala wal-Bara toepassen door vast te houden aan Mohammeds manier van leven ( as-Sirat al-Mustaqim ). [83]
Aangezien het de diepste islamitische verplichting is om iedereen de waarheid van Mohammeds boodschap te laten erkennen, is het een moslimplicht om de mensheid de shari’a op te leggen. De ongelovigen die zich verzetten tegen de islam zijn dus verantwoordelijk voor het aanhoudende geweld en de afwezigheid van wereldvrede. Zij zijn het die moslims dwingen defensieve maatregelen te nemen om de waarheid van de islam te beschermen door middel van jihad, indien nodig. [84] Onderwerping is de enige oplossing voor wereldvrede en het is in het belang van de mensheid dat de ander zijn anders-zijn verliest. Dit zelfbeeld helpt verklaren waarom massa’s moslims gewelddadig reageren op bijna elke situatie waarin de eer van hun profeet of hun geloof lijkt te worden gekleineerd, terwijl ze tegelijkertijd klagen dat ze het slachtoffer zijn van onderdrukking, intolerantie, agressie, racisme afgewezen worden.
[4] Sheikh Muhammad Said al-Qahtani, al-Wala wal-Bara , volgens de aqeeday van de salaf, deel 1 , Omar Johnstone, vert. (Jeddah: Kashf ul Shubuhat Publications, 1992).
[5] Qur. 3:31-32; 2:257; zie ook Qur. 4:89; 5:51; 9:71; 60:4.
[6] Ignac Goldziher, Introduction to Islamic Theology and Law (New Jersey: Princeton University Press, 1981), pp. 50, 230-1; Ibn Khaldun,al-Muqaddima (Princeton: Princeton University Press, 1967), pp. 98-9; Ira Lapidus, “Historische, antropologische, methodologische en vergelijkende perspectieven: stammen en staatsvorming in de islamitische geschiedenis,” in Philip S. Khoury en Joseph Kostiner, eds., Stammen en staatsvorming in het Midden-Oosten (Berkeley: University of California Press , 1990), blz. 30, 34.
[7] Al-Ihtijaj bil-Qadir (Beiroet: Dar al-Kutub al-Ilmiyya, 1993), p. 62.
[8] Ta’qib Ala Maqalat ash-Sheikh Jad al-Haq Sheikh al-Azhar bi-Unwan: Ilaqat al-Islam bil-Adyan al-Ukhra , geraadpleegd op 29 april 2013 .
[9] Samengesteld uit gegevens van Bill Warner, ” Statistical Islam,” Center for the Study of Political Islam, Nashville, Tenn., geraadpleegd op 21 november 2012.
[10] Bernard Lewis, The Political Language of Islam (Chicago: University of Chicago Press, 1991), p. 32.
[11 ] Koran 49:10
[12] Koran 2:65; 5:60; 7:176; 8:55; 46:29-35; 98:6.
[13] Koran 3:10, 82, 110 ; 4:48, 56, 76, 91; 7:144; 9:17, 34; 11:14; 13:15, 33; 14:30; 16:28-9; 18:103-6; 21:98 22:19-22, 55; 25:21; 33:64; 40:63; 48:13.
[14] Koran 2:193; 8:39; 9:5,111, 123; 47:4.
[15 ] Qur. 8:12; 47:4.
[16] Qur. 3:151; 8:12, 60; 33:26; 59:2.
[17] Qur. 2:191; 4:89, 91; 6 :45; 9:5, 36, 73; 33:60-2; 66:9.
[18] Kor. 5:33.
[19] Kor. 5:33; 8:65; 9:9, 29.123; 25:77.
[20] Kor. 3:54; 4:142; 8:30; 86:15.
[21] Kor. 61:4, 10-2; 8:40; 2:193.
[22] Kor. 3:141; 4:115; 5:17, 52, 72-3; 10:68-70; 29:68; 36:49-64.
[23] Kor. 60:4; 9:123.
[24] Kor. 7:44; 9:37; 23:97; 33:60; 40:35; 33:60.
[25] Kor. 6:25; 9:37; 37:18.
[26] Kor. 9:23; 58:22; Sahi h Muslim (Caïro: Dar al-Kitab al-Misri, nd), bk. 1, nee. 417.
[27] Bernard Lewis, “Metafoor en toespeling,” De politieke taal van de islam(Chicago: University of Chicago Press, 1988), blz. 4-5.
[28] Kor. 9:30; 48:28; Muhammad Ibn Ismail al-Bukhari, Sahih al-Bukhari (Lahore: Kazi, 1979), vol. 8, nee. 427.
[29] Qur. 14:30 uur.
[30] Kor. 11:14.
[31] Kor. 29:17.
[32] Kor. 40:63.
[33] Kor. 6:115; 10:64; 30:30 uur.
[34] Kor. 2:99; 4:150-2; 13:33-4; 16:28-9; 22:19-22.
[35] Kor. 33:60-2.
[36] Kor. 5:51.
[37] Bukhari, Sahih al-Bukhari , vol. 1, geb. 2, nee. 25, geb. 8, nee. 387.
[38] Samengesteld uit gegevens van Warner, ” Statistical Islam .”
[39] Koran. 4:47; 5:13.
[40] Kor. 5:60.
[41] Kor. 2:65; 7:166.
[42] Kor. 4:60.
[43] Kor. 4:55; Sahi h Muslim , bk. 001, nee. 0284.
[44] Qur. 2:42, 61; 3:112; 98:6.
[45] Kor. 2:74, 78, 145; 4:160-2; 7:132; 18:27.
[46] Kor. 2:75, 87, 100; 4:46; 5:13, 62, 70; 17:4; 9: 30-1.
[47] Koran. 2:93-6, 142; 3:183-4; 4:51-2, 161; 5:42, 52, 79.
[48] Qur. 8:55-6; 98:6; Bukhari, Sahih al-Bukhari , bk. 54, nee. 524.
[49] Qur. 8:55-6; 98:6; S een h ik hBukhari , 4:52:176-7; 4:56:791; S a h i h Muslim , 41:6981-5.
[50] Kor. 4:171; 5:17, 73; 19:88-93.
[51] Kor. 10:68-9.
[52] Kor. 7:37; 29:68.
[53] Kor. 10:70; 5:72-3.
[54] Sahi hal al- Bukhari , vol. 4, geb. 55, nee. 657.
[55] Idem. , vol. 5, geb. 59, nrs. 362, 392; vol. 4, geb. 52, nee. 288; Sahi h Muslim , bk. 10, nee. 3763, geb. 019, nee. 4366; Abu-Dawud Sulaiman bin al-Aash’ath al-Azdi as-Sijistani, Sunan abu-Dawud, Ahmad Hassan, vert. (New Delhi: Kitab Bhavan, 1990), vol. 2, nee. 28.
[56] Qur. 7:158; 9:33; 21:107: 12:109; 21:22.
[57] Kor. 9:33.
[58] Koran. 4:141; 5:17; 10:68; 40:62; 46:33; 48:14; 63:8.
[59] Koran. 5:3; 9:33; 12:109.
[60] Kor. 9:72; 48:17; 61:12.
[61] Kor. 16:125.
[62] Kor. 7:158; 14:44.
[63] Kor. 9:111.
[64] Majid Khadduri, Oorlog en vrede in de wet van de islam (Baltimore: The Johns Hopkins Press, 1979), pp. 53-4, 64-5, 134-6, 220-1.
[65] Ibn Rushd, Bidayat al-Mujtahid wa-Nihayat al-Muqtasid(Beiroet: Dar al-Kutub al-‘Ilmiya, 1991), vol. 1, blz. 454-87; Naqib al-Misri, Umdat as-Salik (Lahore: Qazi, 1997), pp. 599-605.
[66] Ibn Rushd, Bidayat al-Mujtahid wa-Nihayat al-Muqtasid , vol. 1, blz. 454-87; Misri, Umdat as-Salik , blz. 599-605; H asan Ali Ibn Muhammad al-Mawardi, al-Ahkam as-Sultaniyyah (Lezing: Centre for Muslim Contribution to Civilization, 1996), pp. 43-7, 137, 182.
[67] Muhammad Ibn Jarir at-Tabari, Tafsir al -Koran (Beiroet: Dar al-Kutub al-Ilmiyah, 1992), met betrekking tot de Koran, 2:61; Joden, 5:60; Christenen, 5:77.
[68] Ibn Qaym al-Jawziyah, Ahkam Ahl adh-Dhimma(Damascus: Dar al-Qalam, 1997).
[69] Afgeleid van hadith van Sijistani, Sunan abu-Dawud , vol. 3, nee. 4580.
[70] Sheikh Muhammad Said al-Qahtani, al-Wala wal-Bara fil-Islam (Caïro: an-Nur al-Islamiyah, 1980), pp. 3, 34-5.
[71] Dr. Fadl, ” Istifadat A’ada’ al-Islam Min Wathiqat Tarshid al-Jihad wa-Faq al-Itifaq,” geraadpleegd op 19 april 2013.
[72] Qahtani, al-Wala wal-Bara fil- Islaam , op. 29.
[73] Sahi h al- Bukhari , vol. 9, geb. 84, nee. 57.
[74] Abdul Aziz bin Abdullah bin Baz, ” Wujub TahkimShar’ Allah wa-Nabza Ma Khalafahu,” geraadpleegd op 19 april 2013.
[75] Qur. 2:127-8.
[76] Qur. 2:133.
[77] Qur. 10: 84-5.
[78 ] Qur. 3: 51-2; 5: 111.
[79] Deut. 18:17-9.
[80] Qur. 33:40, Ismail Ibn Umar, Ibn Kathir, Tafsir al-Qur’an al-Azim ( Cairo: Maktabat al-Malik Faisal, 1984), blz. 493-4, 501.
[81] Zaghlool Al-Najjar, “Paran in the Bible is Mecca today”, geraadpleegd op 3 mei 2013; Qur. 3:3, 7 : 157; “Mekka is Bacca en Paran,” Ps. 84:5-6; Qur. 3:96-7.
[82] “Elfde Hadith: Man’s Good-Seeking Nature ,” Ahlul Bayt Digital Islamic Library Project, al- Islam.org, geraadpleegd op 19 april 2013.
[83]Taqi ad-Din Ahmad Ibn Taimiya, Majmu al-Fatawa (Riad: Maktabat al-Abiqat, 1998), vol. 28, p. 37.
[84] Qur. 3:118; 4:89; 9:32, 34; 47:34-5; 2:217.